بابا البساطه فى ابهى صورها

بابا

الحاج  بابا  

بحبك

رساله الى بابا  حبيبى  

بسم الله الرحمن الرحيم  

بابا  نور  عينى  بحبك 

وحشتنى يا  حاج  قوى قوى قوى  

وربنا يعلم  

اعترف بتقصيرى  معك  طوال  سنين  عمرى  

ولم  اعرف قيمتك الا تلك  الايام

اعترف  بتقصيرى معك فى فهمك  

والاعتماد على  الاخرين فى فهم  الحياه

ووجد الحياه  كلها  بين  يديك

الخبره  بكل  مقايسها  

 الفكر  والتجارب  والحنان 

والدين  

والفطره  

وجدت بين يديك  كل  شىء  ووجدت فى قلبك 

كل  الحنان  والحب  

اعذرنى يا ابتى  ان  كنت قسوت  عليك 

او ظننت بك  ظن  السوء

اعذرنى يا ابتى  ان  خذلتك يوما او  لحظه  

فى لحظه  من اللحظات  تمنيت  اب  غيرك  

فى  مواقف  كثيره  

علمت  الان  السبب انك  كنت تحمل  هموم  الكون

 فوق  كتفيك  تحمينى  وتحمى بيتنا  من  الانهيار 

توفيرك لمستلزمات البيت  فوق  اغراضك الشخصيه

وتكفى  ان اعاتبك  بانى  احتاج  الى  الضهر  الذى يعيننى فى  الحياه 

فقلت لى ضهرك هو رضاى  عنك

بغبائى لم  اعلم  معنى  ولا فحوى الجمله  وقلت فى  نفسى  من  اى  البنوك  يصرف  ذالك  الرضى  

مرت الايام  وكبرت  انت  ووهن  جسمك  

وكبرت  انا  وقوى  جسمى  

ونزلت فى  تجاعيد  وجهك  وجدت  هموم  الكون  قد  اجتمعت بين  حاجبيك

ولكنى  عندما  اجد  تجمع  احفادك  حولك  

والابتسامه التى  تعلوا  على  جبينك  

والضحكه التى  تملء  وجههك 

وتخبرنى  

انا لم  اترك لك مالا  ولا  جاه ولا عقارات 

تركت  لك  الحب  بين  اخوتك  وابناء  اخوتك 

بنيت فى  حياتى  هؤلاء  الاحفاد  

وكفى  

اراك  منذ  ان  قد  عرفت  الدنيا  تواظب  على صلاه الفجر  

فى  المسجد الذى بجوار  البيت  وكنت  اتحمس انا  حتى  اصلى فى  مسجد  ابعد وابعد 

وحتى  الان  انت  تواظب  على  نفس  المسجد  

وانا  مقصر  

عرفت  صدقك  واخلاصك 

نعم لومت  عليك فى  مواقف  عديده  لا  حصر لها  نعم  حبيبى  

ولكنى  عرفت  الحقيقه  الان 

انك  كنت  تتحمل  الطعنات  ويدمى ضهرك وتضع  الابتسامه فوق  شفتاك  

نعم  اتهمتك  بكثير  من  الاتهامات  

ولكنى  ادركت  الحقيقه  

وكل  ما  كبرت  شعرت بالم  الحياه  

وانك لم  تنعم فى  حياتك  كلها  الا فى  اخرها  

فى  نظره من عيون  احفادك الصغار

بسيط  انت يا  ابتى  بتلك  العمامه  الصعيده الى  تزين  رأسك

لم  ارى فى حياتى راسك بدون  غطاء فى  الشارع  

ولابد من  ان  تكون  عمامه بيضاء  ناصعه 

وجلباب  مكوى  

ما رايتك  تهمل فى  منظرك  رغم  احتياجك فى  كثير  من  الاوقات 

ما رايت  على  وجهك  سخط  من الحياه  

ولا  ملل

ولم  ارى  دموع  فى  عنيك  ابدا الا فى  موقف  واحد 

مسحت  دموعك  تلك  عن  عنيك  وحضنتك  

وانت  تعلم  هذا الموقف وانا

عشت  معك اياما  قليله  وبعدت  عنك   بحجه  ان  ابنى  نفسى  وان  اصلح  ما  رايته  انك  لم تفلح فى اصلاحه  

ولكنى  لم  استطيع  ورايت 

ان  ما صنعته  انت

انك بنيت  انسان  ولم  تبنى  حجرا  ولا  مالا  

فنقص  المال  عوضته لنا بالحب  والحنان 

وكان  الزاد

وستر الله  ورضاه 

علمت  اننى  لو رزقت بأب  غيرك 

ما  كنت  اكون فى  قمه سعادتى تلك  الان  

لاننى الان  لا  اتمنى  الا  ان  تكون  انت  ابى 

وافخر  انك ابى  

واتمنى  ان  تكون   فخورا  اننى  ابنك

احبك ابى